കുടുംബചരിത്ര രചനയിലെ പിന്നാമ്പുറങ്ങൾ- ഭാഗം 6
പ്രൂഫ് റീഡിങ്ങിന്റെ ഇടവേളയിൽ ഒരു സന്ധ്യയ്ക്ക് ചായ കുടിക്കുവാൻ ജയാ ബേക്കറിയിൽ ഒരുമിച്ചിരുന്നപ്പോൾ മനസ്സിൽ കൊണ്ടുനടന്ന ആ ചോദ്യം ഞാൻ സിജോ കലയന്താനിയോട് ചോദിച്ചു.
“പുസ്തകരചനയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് താങ്കൾ കേരളത്തിനകത്തും പുറത്തും ധാരാളം സഞ്ചരിക്കുകയും നിരവധി മനുഷ്യരുമായി സംസാരിക്കുകയും വ്യത്യസ്ത ജീവിതാവസ്ഥയുള്ള വ്യക്തികളെ പരിചയപ്പെടുകയും ചെയ്ത അനുഭവങ്ങളിൽ നിന്നും താങ്കൾക്ക് ഒരിക്കലും മറക്കാനാവാത്ത ഒരനുഭവം പറയാമോ?”
കാപ്പിക്കും പഫ്സിനും ഓർഡർ നൽകിയിട്ട് , കാത്തിരിക്കുകയാണ് ഞങ്ങൾ.
അല്പ സമയത്തെ മൗനം, നീണ്ട ആലോചനയ്ക്ക് വഴിമാറുന്നതും നോക്കി കൗതുകത്തോടെ ഞാനിരുന്നു.
പല തവണ കണ്ണുകൾ ചിമ്മിത്തുറന്നിട്ട് ചെറു ചിരിയോടെ സിജോ പറഞ്ഞു.
“അങ്ങിനെ പ്രത്യേകമായിട്ട് പറയുവാൻ ഒന്നുമില്ല. അടിസ്ഥാനപരമായി ജീവിതാവസ്ഥകൾക്ക് മാറ്റമില്ല. ജീവിതം മിക്കവർക്കും കഠിനമാണ്. പഴയ തലമുറ കുടിയേറ്റ കാലത്ത് ജീവിക്കുവാൻ വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടിയിട്ടുണ്ട്. അടുത്ത തലമുറകൾ വിദ്യാദ്യാസം നേടി, വിദേശത്തും മറ്റും പോയി സാമ്പത്തികമായി ഉന്നതി നേടിയിട്ടുണ്ട്. ബന്ധുക്കളിൽ നിന്നും ഒറ്റപ്പെട്ട് വിദൂര സ്ഥലങ്ങളിൽ കഴിയുന്നവർ ധാരാളമുണ്ട്. തനിച്ചായി പോയതിന്റെ വിഷമം അവർക്കുണ്ട് “
” പൊതുവായ കാര്യങ്ങളെപ്പറ്റിയല്ല ഞാൻ ചോദിച്ചത്. കുടുംബ ചരിത്രം എഴുതി, ഇപ്പോൾ അത് പുസ്തകമാകുന്നു. കുറേപ്പേർ അത് വാങ്ങിക്കും. ചിലർ വായിക്കും. ചിലർ ഒരിക്കലും വാങ്ങുകയോ വായിക്കുകയോ ചെയ്യില്ല. എന്തിനാണ് ഇത്ര വലിയ തുകയും മനുഷ്യ അദ്ധ്വാനവും ചെലവിട്ട്, നമ്മൾ ഇത് എഴുതി വയ്ക്കുന്നത്? നമ്മൾ കേമന്മാർ ആണെന്ന് മറ്റുള്ളവരെ ബോധിപ്പിക്കാനാണോയെന്ന് ആരെങ്കിലും ചോദിച്ചാൽ തെറ്റുപറയുവാൻ പറ്റുമോ? കല്ലറയ്ക്കൽ കുടുംബയോഗം ആരംഭിച്ചതിന് വ്യക്തമായ ലക്ഷ്യമുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു കൂട്ടായ്മ രൂപപ്പെടുത്തിയെടുക്കുക എന്നതായിരുന്നു ആ ലക്ഷ്യം. എന്നാൽ മധ്യതിരുവതാംകൂറിൽ ഒതുങ്ങി പോകുന്നതാണ് കണ്ടത്. അങ്ങനെയാണ് വിശാലമായൊരു ചരിത്ര ഗ്രന്ഥം രൂപപ്പെടുത്തുവാൻ തീരുമാനമെടുത്തത്. അതിനാലാണ് വിദേശങ്ങളിലുള്ളവരെയും മലബാർ, ഇടുക്കി, മറ്റു സംസ്ഥാനങ്ങൾ ഇവിടെയൊക്കെ കുടിയേറിയവരെയും കണ്ടെത്തിയത്. ചരിത്ര ഗ്രന്ഥരചനയിലൂടെ ആ ലക്ഷ്യം നമ്മൾ സഫലമാക്കി. എന്റെ ചോദ്യം ഇതാണ് , സിജോയുടെ ഉറക്കം കെടുത്തിയ , ഒരിക്കലും മറക്കാനാവാത്ത ഒരനുഭവം ഓർമ്മിച്ചെടുക്കാമോ? ഈ ഗ്രന്ഥരചനയ്ക്ക് അർത്ഥമുണ്ടാകണമെങ്കിൽ ഒരു സന്ദേശം നമുക്ക് ഇതിലൂടെ നൽകാൻ സാധിക്കണം ” സിജോയെ നോക്കി ഞാൻ പറഞ്ഞു.
കസേരയിലേക്ക് ചാഞ്ഞിരുന്ന് ആലോചനാ നിമഗ്നനായി സിജോ പറഞ്ഞു.
” ഈ കാപ്പിയെക്കാൾ കഠിനമായ ചോദ്യമാണ് ചോദിച്ചത്. 24 വർഷങ്ങൾക്കുള്ളിൽ 22 കുടുംബ ചരിത്രങ്ങൾ ഞാനെഴുതിയിട്ടുണ്ട് . നമ്മുടേതാണ് അവസാനമെഴുതിയത്. രണ്ടെണ്ണത്തിന്റെ രചന ഉടൻ തുടങ്ങണം. ഒരു സന്ദേശം നൽകുന്നതിനായി രചിക്കപ്പെട്ട ആദ്യത്തെ പുസ്തകമാകട്ടെ നമ്മുടേത്. “
പഫ്സ് ചൂടാറും മുൻപ് ഞങ്ങൾ കഴിച്ചു. കാപ്പി കുടിക്കുന്നതിനിടയിൽ മഴ തുടങ്ങി.
കുറേ നേരത്തെ ആലോചനയ്ക്കു ശേഷം സിജോ പറഞ്ഞു.
“ഉവ്വ്, അങ്ങിനെയൊരു സംഭവമുണ്ട്. ഏതാണ്ട് ഇരുപതു വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപാണ് . “
“ഓർമ്മിച്ചു പറയൂ .വ്യക്തിഗത വിവരങ്ങൾ ആവശ്യമില്ല” ഞാൻ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു.
” ഒരു കുടുംബ ചരിത്ര രചനയുടെ പ്രവൃത്തികൾക്കിടയിൽ , വിവരാന്വോഷണത്തിനാണ് ഞാൻ ആ കുടുംബവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടത്. തരക്കേടില്ലാത്ത ചുറ്റുപാടുകൾ. അപ്പൻ, അമ്മ , പന്ത്രണ്ടു മക്കൾ അടങ്ങിയ വലിയൊരു കുടുംബം. എട്ടാണും നാലു പെണ്ണും. ഞാൻ ചെല്ലുമ്പോഴേക്കും മാതാപിതാക്കൾ മരിച്ചിരുന്നു. പന്ത്രണ്ടു മക്കൾ അവിടവിടെയായി ചിതറിപ്പോയി. ഇത്രയധികം മക്കൾ ഉള്ളതുകൊണ്ട് ആളോഹരി ഭൂസ്വത്ത് കുറവാണ്. പതിനൊന്നു മക്കളുടെ വിവരങ്ങൾ കണ്ടെത്തി, ഫോട്ടോകളും ലഭിച്ചു. പന്ത്രണ്ടാമത്തെ മകളെ കുറിച്ച് വിവരമില്ല. വിവാഹ ഫോട്ടോയില്ല. ആൾ എവിടെയെന്ന് ബാക്കി പതിനൊന്നു പേർക്കും നിശ്ചയമില്ല. ഇന്ന വീട്ടിലേക്ക് വിവാഹം ചെയ്തയച്ചു എന്നതിനപ്പുറം എവിടെയാണെന്നോ, എത്ര കുട്ടികളുണ്ടെന്നോ എന്തു ചെയ്യുന്നെന്നോ ആർക്കും ഒരു വിവരവുമില്ല. ചുരുക്കത്തിൽ പന്ത്രണ്ടാമത്തെ പെൺകുട്ടി ജീവിച്ചിരുപ്പുണ്ടോയെന്ന കാര്യം പോലും സഹോദരങ്ങൾക്ക് നിശ്ചയമില്ല. അവർ പറഞ്ഞതുവച്ച് എഴുതി അവിടെ കഥ തീർക്കാമെങ്കിലും ഇളയ സഹോദരിയെ അന്വേഷിച്ചു കണ്ടെത്തണമെന്നൊരു തോന്നൽ എനിക്കുണ്ടായി. മലബാറിൽ ഏതോ ഒരു ഗ്രാമത്തിലേക്കാണവർ ഇവിടുന്ന് വസ്തു വിറ്റു പോയതെന്നും അവരുടെ പേരും വീട്ടുപേരും ഇന്നതാണെന്നും മാത്രം അറിയാം.”
“എന്നിട്ട്” കസേരയിൽ നിന്നും മുന്നോട്ടാഞ്ഞ് ചെവി കൂർപ്പിച്ച് ഞാൻ ചോദിച്ചു.
“അന്വോഷിച്ചു പോകാമെന്ന എന്റെ നിർദ്ദേശത്തെ ആരും എതിർത്തുമില്ല, പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചുമില്ല. ആ പെൺകുട്ടിക്ക് എന്തു സംഭവിച്ചു എന്ന ചിന്ത എന്നിൽ ആകാംക്ഷ വളർത്തി. അങ്ങിനെ ഒരു പ്രഭാതത്തിൽ ഞാൻ അവരെ അന്വോഷിച്ചിറങ്ങി. മൊബൈൽ ഫോൺ സൗകര്യം അന്നില്ല. യാത്രാ സൗകര്യങ്ങളും പരിമിതമാണ്. അഡ്രസ്സിൽ പറഞ്ഞ സ്ഥലത്തിനടുത്തേക്കുള്ള ബസ്സിൽ കയറി. അവിടെയെത്തിയപ്പോഴേക്കും സന്ധ്യയായി. ആ ചെറുപട്ടണത്തിൽ പരിമിതമായ താമസ സൗകര്യമേയുള്ളൂ. ഒരു ചെറിയ ലോഡ്ജിൽ രാത്രി ചിലവഴിച്ചു. അതിനിടയിൽ ലക്ഷ്യസ്ഥാനത്തെത്തുവാനുള്ള മാർഗ്ഗം അന്വോഷിച്ചിരുന്നു. ആ ഗ്രാമത്തിലേക്ക് ട്രിപ്പടിക്കുന്ന ജീപ്പുകളുണ്ട്. രാവിലെ അങ്ങനെയൊരു ജീപ്പിൽ അവിടെയെത്തി. വികസനം തീരെയെത്താത്ത ആ കുഗ്രാമത്തിൽ ഞാൻ പറഞ്ഞ വീട്ടുപേർ പരിചിതമല്ല. അന്വോഷണം അവസാനം പോസ്റ്റോഫീസിലെത്തി. പോസ്റ്റുമാൻ പറഞ്ഞതനുസരിച്ച് ഏതാണ്ട് രണ്ടു കിലോമീറ്ററോളം നടന്ന് അവിടെയെത്തി. അവിടെയുള്ള ആളുകളോട് അന്വോഷിച്ചപ്പോൾ അവർ അവിടെ കുറച്ചു വർഷങ്ങളായി താമസിക്കുന്നുവെന്ന് മനസ്സിലായി. വഴി കാണിച്ചു തരുവാൻ ഒരാൾ കൂടെ വന്നു. കുറച്ചകലെ ഒരു കുന്നിൻ ചരുവിലെ ഒറ്റപ്പെട്ട ഒരു വീട് അയാൾ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു. ആ വീട്ടിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ ഒരാൾ പശുവിനെ തീറ്റുന്നുണ്ട്. എന്റെ പക്കലുള്ള വിവരങ്ങൾ വച്ച് ഞാൻ അവരെപ്പറ്റി അയാളോട് അന്വേഷിച്ചു. പന്ത്രണ്ടാമത്തെ പെൺകുട്ടിയുടെ ഭർത്താവാണ് അയാൾ.
ആളെ കണ്ടെത്തിയതിന്റെ ആശ്വാസത്തിൽ ഞാൻ അയാളോടൊപ്പം വീട്ടിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ ആരാണെന്നും എന്തിനാണ് വന്നതെന്നും അയാളോട് പറഞ്ഞു. ഒരു നനുത്ത പുഞ്ചിരി അയാളുടെ ചുണ്ടിൽ വിരിഞ്ഞത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.
പരിമിതമായ സൗകര്യങ്ങളുള്ള ഒരു കൊച്ചു വീട്ടിലേക്ക് ഞങ്ങൾ കയറിച്ചെന്നു. വരാന്തയിലിട്ടിരുന്ന കസേരകളിലൊന്നിൽ ഞാനിരുന്നു.
പുറത്തെങ്ങും മറ്റാരെയും കണ്ടില്ല. പരിസരമെല്ലാം ഞാനൊന്നു നോക്കി. എന്റെ അന്വേഷണം കണ്ടിട്ടെന്നവണ്ണം
അയാൾ അകത്തേക്ക് നോക്കി ഉറക്കെ പറഞ്ഞു.
” നിന്നെ അന്വോഷിച്ച് നിന്റെ വീട്ടിൽ നിന്നും ആൾ വന്നിട്ടുണ്ട് “
അതൊരു സാധാരണ അറിയിപ്പായി പറഞ്ഞതാണെങ്കിലും അതിനുള്ള മറുപടിയായി ആരും പുറത്തേക്ക് വന്നില്ല.
കുറച്ചു നിമിഷങ്ങൾ കടന്നുപോയി. ഭർത്താവ് എന്റെയരുകിൽ കസേരയിലിരുന്നു. അയളും മൗനിയായിരുന്നു.
അസുഖകരമായൊരു നിശബ്ദത അവിടമാകെ പടർന്നിരുന്നു.
ആ നിശബ്ദതയെ ഭഞ്ജിച്ചു കൊണ്ട് അകത്തെ മുറിയിൽ നിന്നൊരു പൊട്ടിക്കരച്ചിൽ ഉയർന്നു.
പരിഭ്രാന്തിയോടെ ഞാൻ ഭർത്താവിനെ നോക്കി. അയാൾ വിദൂരതയിലേക്ക് നിർവ്വികാരനായി കണ്ണും നട്ടിരുന്നു.
ഹൃദയത്തെ പിടിച്ചുലയ്ക്കുന്ന നിലവിളി ആ പരിസരമാകെ കാട്ടുവള്ളിപ്പടർപ്പുകൾ പോലെ പടർന്നു കയറി. വർഷങ്ങളായി പുകഞ്ഞിരുന്ന അഗ്നിപർവ്വതം പെട്ടെന്നൊരുനാൾ പൊട്ടി ലാവ യൊഴുകുന്നതുപോലെ , ആ സങ്കടക്കടൽ പെയ്തു കൊണ്ടേയിരുന്നു.
അവരുടെ ഭർത്താവ് ബെന്നി ആരോടെന്നില്ലാതെ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി.
ആൻസിയെ കല്യാണം കഴിച്ചപ്പോൾ അവളുടെ അമ്മയുണ്ടായിരുന്നു. ആറു മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അമ്മ മരിച്ചു പോയി. അതോടെ അവളുടെ വീടുമായുള്ള ബന്ധം കുറഞ്ഞു വന്നു. അവിടെ നിന്നും ആരും അന്വോഷിച്ചു വന്നുമില്ല. ഇതിനിടയിൽ അവൾ ഗർഭിണിയായി. ആശുപത്രിയിൽ കൂടെ നിൽക്കുവാനോ സഹായത്തിനോ ആരുമുണ്ടായില്ല. അതൊക്കെയങ്ങനെ കഴിഞ്ഞു. പാരമ്പര്യമായുള്ള ചടങ്ങുകൾ ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല. പന്ത്രണ്ടു പേരും അകന്നു പോയി.
ഉണ്ടായിരുന്ന കുറച്ചു ഭൂമി വിറ്റ്, കൂടുതൽ വാങ്ങുവാൻ ഇങ്ങോട്ടു പോന്നു. എന്റെയൊരു സഹോദരൻ അടുത്ത ഗ്രാമത്തിലുണ്ട്. ആകെയുള്ള ബന്ധു അവനാണ്. ഞങ്ങൾ പൂർണ്ണമായി ഒറ്റപ്പെട്ടു പോയി. ആരെയും കുറ്റം പറയുന്നുമില്ല പറഞ്ഞിട്ടു കാര്യവുമില്ല. അങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിച്ചു പോയി.
പത്തു വർഷമായി ഞങ്ങളിവിടെ വന്നിട്ട്. ഇത്രയും വർഷങ്ങൾക്കിടയിൽ ഞങ്ങളെ അന്വോഷിച്ചു നാട്ടിൽ നിന്നും വന്ന ഏക ആൾ സിജോയാണ്. ഒരു കത്തു പോലും ഞങ്ങൾക്ക് ആരും അയച്ചിട്ടില്ല.
അകത്തു നിന്നുള്ള പൊട്ടിക്കരച്ചിൽ പതിയെ കുറഞ്ഞു വന്നു. പെരു മഴയ്ക്കു ശേഷം മരം പെയ്യുന്നതുപോലെ ഏങ്ങലടികളുടെ ശബ്ദം ഉയരുന്നു.
അവർ പന്ത്രണ്ടു പേരായിരുന്നു. ഏറ്റവും ഇളയവളായ ഇവൾ പഠനത്തിലും കാര്യപ്രാപ്തിയിലും മിടുക്കിയായിരുന്നു. ഒറ്റപ്പെടൽ അവളെ വല്ലാതെ ബാധിച്ചു. മാനസിക നില പോലും തകരുന്ന അവസ്ഥയിലെത്തി. ഇപ്പോൾ ഡിപ്രഷനുള്ള മരുന്ന് കഴിച്ചാണ് പിടിച്ചു നിൽക്കുന്നത്.
പഠന സൗകര്യങ്ങൾ കുറവായതിനാൽ കുട്ടികൾ ബോർഡിങ്ങിലാണ്. പണമുണ്ടായിട്ടല്ല, വേറെ മാർഗ്ഗമില്ലാഞ്ഞിട്ടാണ്. അങ്ങനെ തട്ടി മുട്ടി മുന്നോട്ടു പോകുന്നു.
കരച്ചിലടക്കി ആൻസി പുറത്തുവന്ന്, ആകാംക്ഷയോടെ എന്നെ നോക്കി. അപ്പോഴും കണ്ണീർച്ചാലുകൾ വറ്റിയിരുന്നില്ല. ഞാൻ എന്നെ ആൻസിക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തി. കുടുംബകൂട്ടായ്മയുടെ ഭാഗമായി ആൻസിയെ അന്വോഷിക്കുവാൻ എന്നെ അയച്ചതാണ് എന്നു പറഞ്ഞു. ആ നിമിഷം ഞാൻ അവരുടെ സഹോദരനായി മാറി. സഹോദരനിർവ്വിശേഷമായ സ്നേഹത്തോടെ അവർ എന്നോട് സംസാരിച്ചു. പതിനൊന്നു സഹോദരങ്ങളുടെയും അവരുടെ മക്കളുടെയും വിവരങ്ങൾ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു. ക്രമേണ അവർ സന്തോഷവതിയായി . ഉത്സാഹത്തോടെ സംസാരിച്ചു. തന്നെ അന്വോഷിച്ചു വരുവാൻ ഒരാൾ ഉണ്ടായല്ലോ എന്നവർ സമാശ്വസിച്ചു.
ഞാൻ അവർക്കൊപ്പം ഊണു കഴിച്ചു. രണ്ടു മണിക്കൂറോളം ആൻസി നിറുത്താതെ സംസാരിച്ചു.മൂകമായിരുന്ന ആ വീട് ആൻസിയുടെ ചിരിയിൽ ഉണർന്നു. രണ്ടു മണിക്കൂർ നേരത്തെ സംസാരം കൊണ്ട് അവിടുത്തെ അന്തരീക്ഷം ആകെ മാറി.
ഇന്നിവിടെ കിടന്നിട്ട് നാളെ പോയാൽ പോരേയെന്ന് ചോദിച്ചത് ബെന്നിയായിരുന്നു. ആൻസിക്കു വന്ന മാറ്റം അയാളെ ഉത്സാഹിയാക്കിയിരുന്നു.
എന്റെ സാഹചര്യം ഞാൻ അവരെ ബോധ്യപ്പെടുത്തിയപ്പോൾ അവർ മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ സമ്മതിച്ചു.
പിന്നെയും കുറേ നേരം സംസാരിച്ചിരുന്നു. ഒടുവിൽ കടും കാപ്പിയും കുടിച്ച് ഇറങ്ങുവാൻ നേരം ഞാൻ ആൻസിയോട് കുടുംബ ചരിത്ര ഗ്രന്ഥത്തിൽ ചേർക്കുവാൻ കുടുംബഫോട്ടോ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഒട്ടു നേരത്തെ ആലോചനയ്ക്കു ശേഷം ആൻസി ഫോട്ടോ എടുത്തു തന്നു.
വളരെ സന്തോഷത്തോടെ ബെന്നിയോടൊപ്പം അവിടുന്നിറങ്ങി. കുറച്ചു നടന്നപ്പോൾ ആൻസി പിന്നിൽ നിന്നും വിളിച്ചു.
തിരിഞ്ഞു നിന്ന എന്നോട് ആൻസി പറഞ്ഞു.
എന്നെ ആദ്യമായി അന്വോഷിച്ചു വന്ന ആളാണ്. വളരെ നന്ദി.
ആ ഫോട്ടോ ചിത്ര ഗ്രന്ഥത്തിൽ ചേർക്കേണ്ട കേട്ടോ.
അതെന്താണ് എന്നു ഞാൻ ചോദിച്ചില്ല.
ബസ്സ് സ്റ്റോപ്പു വരെ ബെന്നി കൂടെ വന്നു.
അവിടെ എനിക്കായി ബസ്സ് കാത്തു കിടന്നിരുന്നു.
പറഞ്ഞവസാനിച്ചപ്പോൾ സിജോയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു.
അവിടെ ആൻസിയുടെ കരച്ചിലിൻ്റെ ശേഷിപ്പുകൾ എനിക്ക് കാണാമായിരുന്നു.
മൂകനായി ഞാനിരുന്നു.
ഒറ്റപ്പെട്ടവർക്കും ഒറ്റപ്പെടുത്തപ്പെട്ടവർക്കും കൂടിയുള്ളതാണ് കുടുംബയോഗങ്ങൾ.
ഇതാണ് കല്ലറയ്ക്കൽ കുടുംബയോഗം നൽകുന്ന സന്ദേശം .